Έφυγε από την ζωή λόγω της ασθένειας που προκαλεί ο ιός Covid – 19, στην εντατική του Νοσοκομείου Σωτηρία, μετά από 14 μέρες σκληρής μάχης.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955. Υπήρξε παντρεμένος με τρία παιδιά & εγγόνια. Αποφοίτησε ως αρχιτέκτων μηχανικός από το Πολυτεχνείο του Μιλάνου, 1979. Ήταν Τεχνικός – Εκπαιδευτής, Ορειβατικής διάσωσης του Ιταλικού Οργανισμού Διάσωσης CAI – CNSA (1978), Οδηγός Βουνού της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας (1984), Οδηγός Ποταμού της γαλλικής εταιρίας ΑΝ Rafting (1995).
Υπήρξε: Αρχηγός 3 Ελληνικών ορειβατικών αποστολών στα Ιμαλάια, το 1985 στο βουνό Annapurna – ( η πρώτη ελληνική αποστολή στα Ιμαλάια ), το 1987 στο βουνό Ama Dablam – 6.812m και το 1989 στα βουνά Lobuche και Island Peak, εκπαιδευτική αποστολή για την Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας. Μέλος της πρώτης επιτυχούς ορειβατικής αποστολής στις Άνδεις, στο βουνό Alpamayo , το 1987. Αρχηγός της πρώτης Διεθνούς εκπαιδευτικής ορειβατικής αποστολής για νεαρούς ορειβάτες στα Ινδικά Ιμαλάια, στο βουνό Kamet, το 1990. Αρχηγός της πρώτης και με απόλυτη επιτυχία Ελληνικής αποστολής στην Ανταρκτική, το ’99 – 2000, με ανάβαση της υψηλότερης κορυφής ( Vinson – 5140μ). ‘Ενας από τους πρώτους Έλληνες ορειβάτες που ασχολήθηκε με διαδρομές πάγου και μικτές και έχει πραγματοποιήσει πολλές και σημαντικές αναρριχήσεις (συχνά χειμερινές) στα βουνά των Άλπεων, στους Δολομίτες και στη Σκοτία (Ben Nevis). Για 2 χρόνια στον Ιταλικό Οργανισμό Ορειβατικής Διάσωσης (Socorso Alpino) στο Mt Blanc (1978 – 1980) ως εργαζόμενος. Επικεφαλής σε πολλές διασώσεις στην Ελλάδα.
Αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Ορειβασίας με αρμοδιότητα την εκπαίδευση και διάσωση και αντιπρόσωπος της ομοσπονδίας στην Διεθνή Ένωση Αλπινισμού (UIAA) στην επιτροπή αποστολών. Πρωτεργάτης για τις διαδρομές rafting & Canyoning στην Ελλάδα από το 1995. Καταλύτης για την δημιουργία στα πλαίσια του HATTA ( ένωση τουριστικών γραφείων ) του εκπαιδευτικού συστήματος των Οδηγών ποταμού και του κανονισμού ασφαλών καταβάσεων. Πρωτοπόρος στα ταξίδια με 4 Χ 4 στην έρημο Σαχάρα, για το Camel Trophy αλλά και αρθρογράφος για σχετικά έντυπα Υπήρξε ο συνιδρυτής της Trekking Hellas το 1986 με τον Χρήστο Λάμπρη. Οδήγησε εκατοντάδες ανθρώπους, αλλοδαπούς και έλληνες σε πεζοπορικές εκδρομές, σε καταβάσεις ποταμών, σε διασχίσεις θαλασσών και λιμνών, σε ταξίδια περιπέτειας και οικοτουρισμού σε όλο τον κόσμο ( Νεπάλ, Ινδία, Θιβέτ, Περού, Παταγονία, Αφρική, Γροιλανδία, Μογγολία, Κίνα, Βιετνάμ κα ) και φυσικά στην Ελλάδα. Χάρη στην πρωτοποριακή δραστηριότητα της επιχείρησης, υπάρχουν ολόκληρες περιοχές της ορεινής Ελλάδας που αναπτύχθηκαν και σήμερα επιζούν από αυτές τις μορφές τουρισμού. Παράλληλα με τα χρόνια αναπτύχθηκαν και άλλες παρόμοιες επιχειρήσεις έτσι ώστε σήμερα να μπορούμε να μιλάμε για ένα ολόκληρο κλάδο του τουρισμού υπαιθρίων δραστηριοτήτων αναψυχής. Συμμετείχε ενεργά στο ELESA project, υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Υπαίθριων δραστηριοτήτων (EC- OE) σε συνεργασία με Πανεπιστημιακούς φορείς / εκπαιδευτικά ιδρύματα και σε πολλά άλλα προγράμματα προσανατολισμένα στην εκπαίδευση των υπαρχόντων αλλά και μελλοντικών εμψυχωτών υπαιθρίων δραστηριοτήτων στην Ελλάδα. Διετέλεσε : Πρώτος πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών τουριστικών επιχειρήσεων τουρισμού Υπαίθριων Δραστηριοτήτων – ΣΕΤΕΥΔΑ Πρόεδρος του Αναπτυξιακού Συλλόγου Γορτυνιας-Μεγαλοπολης-Τρίπολης: Αλφειός Μαιναλο 2020. Μέλος του ATTA ( Adventure Travel Trade Association ) – USA. Πρόεδρος & μέλος του ΕΟΣ Αθηνών και του ΣΕΟΒ ( Σωματείο Ελλήνων Οδηγών Βουνού). Μέλος του ΔΣ της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Υπαιθρίων Δραστηριοτήτων (ECOE). Πρώην Μέλος της Επιτροπής μελέτης θεσμικών θεμάτων του Τουρισμού Υπαίθρου του ΗΑΤΤΑ.
Είπε, στα πλαίσια του Adventure Film Festival το 2018: « 44 χρόνια ενασχόλησης με την περιπέτεια από τα οποία 30 χρόνια επαγγελματικά. Έπαθα και έμαθα πολλά – το σημαντικότερο : ουδέν καλό αμιγές κακού. Όλα τα πράγματα στην ζωή έχουν δυο όψεις και δεν υπάρχει κάποια δράση χωρίς συνέπεια. Τα ερασιτεχνικά (και νεανικά) χρόνια,
μου άφησαν φιλίες και αναμνήσεις από περιπέτειες στα όρια μου, αλλά και δημιουργική κοινωνική δράση. Η ορειβατική διάσωση και οι σχολές ορειβασίας της ομοσπονδίας ήταν τα σημαντικότερα. Βέβαια είχαν συνέπειες : ήμουν μόνιμα άφραγκος και το μόνο ζήτημα που μπορούσα να συζητήσω ήταν τα τρέχοντα ορειβατικά προβλήματα. Τα επαγγελματικά (και ώριμα ) χρόνια μου έδωσαν εμπειρίες, για χώρες και λαούς μέσα από τα ταξίδια και για τους ανθρώπους μέσα από την συνοδεία δραστηριοτήτων όπως το rafting & canoeing. Μετά από αρκετά χρόνια επαγγελματικής δραστηριοποίησης άρχισα να έχω και χρήματα στην τσέπη. Αλλά αποξενώθηκα από φίλους, χάθηκα από τα βουνά, κατηγορήθηκα. Είναι νωρίς ακόμη για το τελικό ζύγισμα – η ζωή και οι περιπέτεια της συνεχίζεται…»
Όλοι ελπίζουμε το τελικό ζύγισμα να έγινε από πλευράς του.
Όσον αφορά όλους εμάς που μένουμε πίσω –
Θα θυμόμαστε για πάντα τον Μιχάλη Τσουκιά. ‘Ενας άνθρωπος με τόσα ανδραγαθήματα, αυτός που έγραψε μια μοναδική και ξεχωριστή ιστορία στον τόπο, αυτός που άλλαξε τις ζωές πολλών από εμάς, άφησε πίσω του γνώση, ιδέες και δύναμη. Αυτό που θα ήθελε είναι να σταθούμε σε αυτές τις δύσκολες ώρες, να προσπαθήσουμε να μείνουμε υγιείς σωματικά και ψυχολογικά, γιατί όπως συνήθιζε να λέει, η ζωή συνεχίζεται. Σ’ευχαριστούμε για όλα Μιχάλη. Χαιρετίσματα σε όλους εκεί πάνω.
Ο Όμιλος της Trekking Hellas Το ΔΣ του ΣΕΤΕΥΔΑ και τα μέλη του. Αθήνα, 24 Μαρτίου 2020